Slot van mijn avontuur

Het is inmiddels tien dagen geleden dat mijn avontuur in het hoge noorden van Noorwegen onverwachts werd afgebroken door slecht nieuws uit Nederland. Gelukkig ben ik heel snel naar Laetitia en mijn familie in Utrecht kunnen terugkeren. De reden van mijn terugkeer heb ik op dat moment in bedekte termen omschreven uit respect naar de betrokken familieleden.

Al snel kreeg ik veel hartverwarmende reacties en vragen van jullie als blogvolgers via dit medium en via mijn mailadres. Dat deed mij goed op dat moment. In Tromsø waar ik de laatste vijf dagen zou verblijven en vanwaar ik jullie nog wilde laten delen in mijn belevenissen van die afgelopen dagen, heb ik met medewerking van verschillende Noren mijn vertrek snel kunnen regelen.

Het verdrietige bericht uit Nederland betrof het overlijden van het 22-jarige jongste zusje en schoonzusje van onze schoondochter en zoon in Utrecht. Haar passie was het zijn in de natuur en in de bergen. Als ervaren bergsporter is na de beklimming van de Dent Blanche in Zwitserland op de terugweg een val haar noodlottig geworden. Groot verdriet alom in familie- en vriendenkring. Inmiddels hebben familie en alle betrokkenen op een gepaste wijze afscheid van haar kunnen nemen.

Zelf begrijp ik en mijn familie die passie voor die bergen heel goed. Wij hebben onze kinderen van jongs af aan mee de bergen in genomen en snappen hoe graag zij getraind en ervaren uitdagingen aangaan in die bergen.

Zelf heb ik in de afgelopen jaren en dus ook nu in noord-Noorwegen die bergen opgezocht en bewandeld. Indrukwekkend keer op keer om als klein mens in die gigantische omgeving je weg te zoeken. Goede conditie, topografische kaarten, kompas en een juiste oriëntatie wijzen je de weg die je kunt gaan. Regelmatig wordt je route bevestigd door de aanduidingen die je voorgangers hebben aangebracht. De gebouwde “steenmannetjes” geven je daarbij houvast. Soms houdt die tocht helaas plotseling definitief op.

Ondanks het feit dat de afspraak is om niet overal steenmannetjes achter te laten is daar blijkbaar op de berg bij Tromsø al langere tijd een uitzondering op gemaakt. Op een hellend vlak in de buurt van de top van “Storsteinen” (421 meter hoogte) die ik eerder via de sherpatrappen al had beklommen, trof ik toen al een soort van herinneringsveld aan van vele kleinere en grotere steenmannetjes bijeen. Hier dus niet echt als route-aanduiding maar als monumentjes.

Na het horen van het verdrietige bericht van haar overlijden heb ik besloten nogmaals ’s avonds naar die top te gaan en op mijn eigen wijze alsnog een gedenkteken voor haar te stapelen.

Vele foto’s van mijn tocht die jullie nog tegoed hadden zijn komen te vervallen, maar dit beeld geef ik jullie als eerbetoon aan haar graag mee.

p.s. liever geen reacties via deze blog! Dank je!