Op weg naar Tromsø

Maandagochtend, gepakt en gezakt klaar voor een nieuw avontuur. Laetitia zwaait me om 9.15 uur op het station van Breda uit en de NS mag de eerste kilometers voor haar rekening nemen. Binnen een uur bevind ik me op Schiphol en baan ik me een weg tussen alle medevakantiegangers door richting vertrekhal 3. Ik heb twee tijdsloten (gratis voor iedereen die daar tijdig aan denkt) gereserveerd voor de security-controle, nl. om 11.00 en 12.00 uur. Met een marge van 15 minuten, kan je dan probleemloos zonder te moeten wachten in een lange rij snel door de controle heen. 

Ik vlieg vandaag om alvast in Noorse sferen te komen met luchtvaartmaatschappij Norwegian. Helaas de bagage check-in voor Norwegian gaat pas om 11.40 uur open. Dus eerste tijdslot vervalt. Rustig wacht ik samen met een ander Nederlands echtpaar tot het zover is. In die tijd wordt het hele doopceel van de betreffende familie door de vrouw gelicht terwijl ik stiekem hoop dat het verhaal eindelijk onderbroken gaat worden door één van de beginnende baliemedewerksters. Volop onrust om ons heen vanuit vele dringende TUI-reizigers die inmiddels wel kunnen inchecken richting de zon, maar dan nog het liefst net voor iemand anders aan de beurt willen zijn. 

Om 11.30 uur zijn wij aan de beurt en tien minuten later loop ik zonder tijdslot probleemloos door de security. Mijn rugzak gaat als alles goed gaat rechtstreeks naar Tromsø terwijl we in Oslo van vliegtuig wisselen. Hopelijk gaat dat overladen van de bagage goed. Eerder heeft mijn rugzak op deze manier wel eens tijdelijk een eigen route gevolgd met alle gevolgen vandien . De beide vluchten verlopen rustig en vooral het traject van Oslo naar Tromsø levert prachtige beelden op tijdens het heldere weer. Meren, bergen, bossen en nog veel sneeuw op de toppen. 

Na de landing op het vliegveld van Tromsø kan de lange dag van 240 uur beginnen. Eerst wachten we tot de bagageband gaat lopen. Gaat allemaal redelijk snel op zo’n kleine luchthaven. Men staat zich te verdringen op de plek waar de koffers de band op storten terwijl er ruimte genoeg is om een paar meter verder af te wachten tot je iets aan bezit van jezelf herkent. Ik heb geduld, ik heb immers nog 240 uur dag voor de boeg. Het wordt rustiger, er vallen minder nieuwe koffers op de band, veel mensen verlaten de luchthaven. Samen met vijf andere reizigers kijken we elkaar wat verbaasd aan. Zal er nog wat komen? Gelukkig, na enkele minuten komen de resterende “afwijkende” formaten op de band tevoorschijn. Opgelucht halen we gezamenlijk adem en verlaten als laatsten de aankomsthal.

De auto die ik vooraf gehuurd heb staat klaar maar om de een of andere reden krijg ik een flinke gratis upgrade van een Fiat Panda naar een Suzuki S-Cross 4x4 Hybrid. Model zegt mij niets maar bij het aanschouwen van de wagen was ik wel verrast. 

Ik heb besloten een auto te huren zodat ik wat meer bagage kan meenemen en op meerdere locaties tochten kan gaan lopen waar anders met openbaar vervoer moeilijk en tijdrovend te komen is. Daarom ook geen dure hotelovernachtingen maar gewoon lekker mijn tentje mee en eventueel een paar nachten in de DNT-hutten overnachten.

Na het even wennen aan alle knopjes in deze auto ga ik op weg naar de camping aan de oostkant van Tromsø. Vooraf reserveren kan niet met een tentje maar ze hebben mij gegarandeerd dat “echte” kampeerders altijd een plekje krijgen. Dat blijkt ook het geval. Groot deel van de camping is een rangeerterrein van campers en caravans. Rij na rij, straatje na straatje. Maar eenmaal de kleine beek overgestoken ligt en een mooie bosstrook met verspreide plekjes voor kleine tentjes. Ik zie direct een prachtig plekje aan het water. Dit is precies waar ik van droom.

Met een stevige kop koffie en een verkennende wandeling over het terrein rond ik deze 10de juli af. Ik sluit de rits van mijn tent, de rits van mijn slaapzak en mijn ogen. Donkerder zal het niet worden, maar het licht, sorry, het ligt hier niet slecht met het geluid van het kabbelende water op de achtergrond.