De zon die onverwachts toch onder gaat

Zaterdag 15 juli. Geen zon zonder schaduw. Nu kan dat hemellichaam op deze breedtegraad wel 24 uur per dag niet achter de horizon verdwijnen, dat wil nog niet zeggen dat je elke dag bij het ontwaken opnieuw kennismaakt met de voor jou eerste zonnestralen van de nieuwe dag. Afgelopen nacht hoorde ik licht aanzettend het tentdoek de eerste druppels verwerken. Op zich vind ik het “tik,tik,tik-geluid” niet vervelend wanneer ik toch lekker op mijn luchtbed lig om de slaap te vatten. Zeker nu ik in een prima tentje lig. Het geluid laat in de vroege ochtend opnieuw van zich horen en zet mij aan het denken wat te doen. Deze schaduwzijde vraagt om een keuze. Ik wil eigenlijk nog één dagtocht maken op dit schiereiland en dan gezien de mindere weersvoorspellingen terugrijden naar Tromsø. Maar ja, nu gaan inpakken levert een natte tent op. Buienradar (ook hier werkend) geeft aan dat het nu praktisch droog gaat zijn voor slechts een klein half uurtje. Dit zet mij aan tot direct ……………………………………………………

Terwijl ik dit schrijf gaat mijn telefoon, de schrik van mijn leven. Snik, snik, tranen….. Ik krijg te horen dat er binnen de familie van één van onze kinderen een jong iemand is overleden. Voor de duidelijkheid, niet iemand binnen de gezinnen van onze eigen kinderen. Na een eenzame jankpartij hier, moet ik gaan handelen. Ik wil naar huis! 

Na contact met Laetitia besluit ik direct alles te gaan regelen om morgen terug te kunnen vliegen naar Nederland ter ondersteuning van onze kinderen. Ook het gezamenlijk verblijf met Laetitia vanaf eind deze week in Zuid-Noorwegen komt te vervallen. 

Alles wat ik met jullie tijdens dit avontuur nog had willen delen in verhaal en beeld komt plots te vervallen. Vanuit Tromsø waar ik inmiddels sinds zaterdagavond ben gaat nu ondanks het feit dat de zon steeds maar niet onder gaat voor mij het licht toch uit. Snik!

Morgen (dinsdag) vlieg ik naar huis.