Zulk hout, zulke as!

Dinsdag: hoe houdt het hout me deze dagen van vroeg tot laat bezig? Aan het begin van mijn verblijf dacht ik dat ik de korte dagen hier in het noorden als eindeloos lang zou gaan ervaren zo in mijn eentje. Het tegendeel blijkt waar. De afgelopen nacht onderbreek ik rond 04.00 uur de slaap voor een korte noodzakelijke gang naar de toilet. Dat hoort er zo bij op deze leeftijd. Even buiten kijkend zie ik dat de omgeving er sprookjesachtig bij ligt. De volle maan functioneert als een soort nachtlampje schijnend over het glooiende witte landschap. De eland, de heerser hier van het woud  en zijn mede bewoners in de bossen kunnen moeiteloos hun route uitstippelen over de besneeuwde akkers, de erven van de boerderijen en zelfs tot in de tuinen van de huizen. Mijn route is de kortste weg terug naar bed.

Na negen uur slapen sta ik volledig uitgerust op uit mijn bed. Nieuwsgierig rol ik het rolgordijn van mijn slaapkamer omhoog om te kijken wat de nacht al dan niet nog aan het landschap veranderd heeft. Nieuwe sneeuw? Nee sinds vorige week is er geen verse sneeuw bijgevallen. De maan is voor het zicht verdwenen en de overgang tussen de horizon van het sneeuwlandschap en de bovenliggende lucht is onvindbaar. Dichte mist heeft het wereldje om mij heen nu niet alleen stil maar ook heel klein gemaakt.

Mijn eerste actie van de dag begint natuurlijk met hout. De temperatuur in huis is in de loop van de nacht flink terug gelopen. Het as van de opgebrande blokken hout van gisteren is neergedaald in de aslade van de houtkachel. Met een paar flinke blokken nieuw hout willen de eerste vlammen al snel het gevoel geven dat het binnen de kortste tijd opnieuw behaaglijk warm zal zijn in de woonkamer.

Na het uitvoeren van de dagelijkse rituelen waarmee de dag wordt opgestart neem ik plaats achter de laptop en vervolg mijn werkzaamheden in het kader van de presentatie “Hout in Noorwegen”. Het schiet al lekker op en bij het selecteren van al mijn foto’s en het samenstellen van de bijhorende teksten beleef ik al die momenten opnieuw. Het is uiteindelijk een prima keuze geweest om voor deze uitdaging in Noorwegen te gaan zitten. De poes Millie, mijn enige medebewoonster hier komt regelmatig even langs om te kroelen en te kijken of er nog een versnapering te bemachtigen is.

Om te voorkomen dat ik vierkante ogen krijg van het werken aan de laptop besluit in na de lunch naar buiten te gaan. De mist is nog niet echt opgetrokken en de temperatuur hangt rond het vriespunt. Zelfs soms enige tijd enkele graden boven nul. Het aangereden sneeuwdek op de wegen en paden is aan het veranderen in ijsplaten. Lopen zonder “pinnen” onder je wandelschoenen maakt voortbewegen zonder vallen bijna onmogelijk. Met ijzers onder mijn schoenen en skistokken in de hand trek ik er toch opuit. Ik volg een route vanuit huis langs landwegen en duik vervolgens ergens het bos in. Ik weet van eerdere momenten dat er een bospad moet zijn.

Gelukkig vind ik het beginpunt van het pad doordat er al iemand een eerste spoor getrokken heeft. Hier en daar hangen wel blauwe plankjes aan de bomen die de route aangeven maar het blijft goed zoeken. Sporen van allerlei dieren kruisen volop mijn pad. Niemand heeft het lef zich aan mij te tonen. Ik kijk constant rond of ik dierlijke aanwezigheid kan spotten maar ik ben al eerder door de dieren gezien, gehoord of geroken. Het blijft bij hout, hout en nog eens hout van de bomen waar is tussendoor laveer op weg naar Balberg, het rustieke huis waar ik ook was eerder deze week met de stralend blauwe hemel (zie video). Eenmaal terug thuis eerst nieuwe blokken hout op de kachel en zien hoe de mist later weer overgaat in de donkere nacht.

Woensdag: de nieuwe dag begint anders dan die van gisteren. Het programma van mij zal ongeveer identiek verlopen aan dat van de vorige dag met dat verschil dat de mist inmiddels heeft plaats gemaakt voor zicht en dat vanavond het kluizenaarsleven voorbij zal zijn. Gemma, de eigenaresse van dit huis komt terug na haar overwintering in Nederland. Millie de poes en ik zullen haar warm onthalen in haar echte “thuis”.

De temperatuur zweeft vandaag opnieuw rond het vriespunt. Na het werken aan “Hout in Noorwegen” lokt het buiten zijn. Het “friluftsliv” geldt hier in Noorwegen voor alle jaargetijden, dus weer of geen weer, naar buiten!

Ik breng mezelf en de auto als niet ervaren sneeuwlandrijder ongeschonden naar de woning van Annebeth, de dochter van Gemma en haal daar Alba, de hond op voor een wandeling langs en over de akkers richting het Mjøsameer. Vandaag geen vossenjacht op ons pad maar wel een stevige tegenwind en een prachtig zicht over het Mjøsameer.

Eenmaal terug thuis bereid ik een warm onthaal van Gemma voor. Na haar aankomst hebben we elkaar veel te vertellen en plannen het programma voor de komende dagen. Zaterdag vlieg ik terug, dus we hebben nog gezellig een paar dagen samen door te brengen.

Zaterdag: de winter is hier voorlopig niet voorbij. Het voorraadhok met hout achter het huis is nog niet leeg, dus ik vul de mand voor de laatste keer aan en leeg de aslade van de kachel waarin de berg as ligt van de blokken die mij afgelopen week warm hebben gehouden. In de loop van de middag laat ik het huis en Gemma achter met en voldaan en tevreden gevoel.

Mijn presentatie “Hout in Noorwegen” is voltooid en ik verheug me erop het resultaat binnenkort te mogen tonen aan belangstellenden. Ik heb er met heel veel plezier aan gewerkt en hoop dat dat in het resultaat is terug te zien. Ik vertrouw op de toepasselijke uitspraak: “Zulk hout - zulke as”, die niet minder blijkt te betekenen dan “hoe je iets doet bepaalt het resultaat”.

Ha det / Tot ziens!

Mocht je belangstellend zijn naar het eindresultaat van mijn project, dan zie ik je graag op vrijdag 10 maart in Alkmaar of zondag 19 maart in Rosmalen tijdens mijn presentatie van “Hout in Noorwegen”. Voor meer informatie zie de foto’s met de aankondiging. Bij beide locaties is het betalen met cash geld van toepassing.