Hij en ik, samen in het hier en nu

Hij en ik, samen in het hier en nu

Het is zondagavond 23.00 uur stipt. Hij geeft aan dat het tijd is om op één oor te gaan. Ik volg! Hij en ik gaan de tweede helft van ons 24 uur samenzijn rustend in, terwijl de EK-voetbalfinale in Londen de verlenging inzet. De werkelijke uitslag maakt hem niets uit. De sterkste mag van mij winnen en dat hoor ik morgenochtend wel weer. Hij geniet nog na van de dag waarvan hij zegt het allemaal fijn te vinden en herhaalt dat het één-op-één gesprek met mij hem goed afgaat. Ik bevestig dat. Ook het feit dat het ons opnieuw gelukt is een andere ronde te lopen wil hij mij toch weer even melden. Dat is immers onze wekelijkse uitdaging. Zo’n eind van huis is dat op zich natuurlijk niet zo heel moeilijk. Hij en ik trekken ons wandelspoor gedurende de middag door een open landschap in de directe omgeving van het klooster. Vijf kilometer is genoeg en daarna rustend verpozen op bed is voldoende om tegen 18.30 uur fris aan te schuiven in de refter van het klooster waar ons een driegangenmaaltijd wordt geserveerd. Bijna alle ingrediënten zijn afkomstig uit de kloostertuin. Zelfs “kapucijners” (zie foto) zouden op het menu hebben kunnen staan, maar die wachten nog op de oogsttijd in de prachtig verzorgde groentetuin. Maar wel de wortelsoep, verse sla met tomaten en komkommer, een roerbak van diverse Hollandse groenten, aardappelen en een saus met heerlijke grote garnalen (van iets verder weg). Als afsluiter komt er nog een nagerecht van ijs met vers geplukte frambozen. Hij en ik eten onze buik rond en begeven ons na een rondgang door de kloostergangen richting onze prachtige verblijfsruimte op de eerste etage. Hij noteert terug in de kamer eerst nog probleemloos de nodige getallen in de sudoku’s. Terwijl ik een poging doe op level *** pakt hij het serieuzer aan met level *****. Onbegrijpelijk voor mij dat hij dat voor elkaar krijgt. Als alle rijen inderdaad op de juiste wijze van de getallen 1 tot en met 9 zijn voorzien, zet hij er trots als rasechte schoolmeester een grote krul doorheen (zie foto). Ik zie even later de dwarrelende getallen van de sudoku nog in mijn hoofd rondtollen wanneer hij naast me in het andere bed de eerste snurkgeluiden lanceert.

De nieuwe maandag wordt rond en in het klooster ingeluid met het kraaien van de haan en het later, om 7.30 uur, luiden van de klok voor hen die de vroege ochtendmeditatie willen bijwonen. Noch hij, noch ik heeft deze ontmoeting op het programma staan. Ik begeef me om 8.00 uur naar de refter voor het nuttigen van het ontbijt en maak onze lunchpakketten klaar. Hij ligt het liefst wat langer in bed en ik laat hem voldoende energie opdoen om deze nieuwe dag aan te kunnen. Er staat immers ook vandaag een wandeling gepland. Het eerste wat hij zegt als ik hem tegen 9.00 uur wakker maak is: “we gaan dadelijk toch een nieuwe ronde lopen”. Ik antwoord: “natuurlijk, maar geniet eerst maar van je kopje thee en de klaargemaakte boterhammen”. Die gaan als vanouds zonder probleem smakelijk naar binnen. Na douchen, aankleden en inpakken besluit ik om samen in de kloostertuin nog een kop koffie te drinken voordat we deze historische locatie gaan verlaten. Of het door de meditatieve kloostersfeer komt weet ik niet, maar hij begint mij in alle rust een aantal overpeinzingen te vertellen, waaronder dat hij niet meer weet dat wij hier ook eerder geweest zijn met onze pelgrimswandeling in 2018, nl. tijdens de “Walk of Wisdom”. Hij geeft aan van steeds meer dingen niet te weten hoe het was. Hij vraagt mij om bevestiging vanuit mijn ervaring na die bijna vijf jaar dat we elkaar ontmoeten. Ik kan hem alleen antwoorden dat hij gelijk heeft en vertellen dat we vooral moeten genieten van alles wat we nu samen doen en kunnen. Hij werpt ook zijn blik op wat komen gaat en voorspelt voor zichzelf niet veel goeds. Ik herinner hem eraan dat we volgende week zijn verjaardag gaan vieren en dat brengt hem met een lach weer op het trotse feit dat hij dan één jaar ouder is dan ik. Met deze positieve opmerking besluiten we te vertrekken en als afsluiting van onze gezamenlijke 24 uur de tweede wandeling in het natuurgebied “Keent” te maken. Ik besluit dat 2,5 kilometer vandaag genoeg is. Onder de volle zon waait de leegte van de omgeving langs ons heen. Hij en ik lopen naast elkaar. We zien, horen, voelen, ruiken en beleven elk op onze eigen wijze wat de omgeving ons en elkaar te bieden heeft. Na de terugrit naar huis, kijken hij en ik tevreden terug op de afgelopen 24 uur die wij samen hebben mogen ervaren.

Tot slot:

“Als achteruit kijken leegte biedt,

en voor je kijken je angstig maakt,

kijk dan naast je want daar ben ik”.

“ik”, je vriend Ronald