Over bruggen de Noordwaard overbruggen (Biesboschpad deel 8)

Biesboschpad, traject 16, 17, 18 en 19. 

Vandaag lever ik de provincie Zuid-Holland als wandelgebied in en keer terug naar mijn eigen provincie Noord-Brabant. Trein, bus en voeten brengen me vlotjes naar de Kop van ’t Land waar om 9.30 uur het veer me overzet naar de “Noordwaard”. Met een traject van 20 kilometer voor de boeg schat ik in dat ik net zoveel water als land ga zien en waarschijnlijk veel meer vogels dan mensen. Het is stralend weer, bijna geen wind, volop zon en het belooft boven de 15°C te worden.

Het gebied de “Noordwaard” is één van de ruim dertig “Ruimte voor de rivierenprojecten” die Rijkswaterstaat tussen 2011 en 2017 heeft teruggegeven aan de grote rivieren, in dit geval aan de Nieuwe Merwede. Het gebied dat kort na de Tweede Wereldoorlog eerst op de Biesbosch was heroverd, ingepolderd en ruilverkaveld en nu weer grotendeels teruggegeven aan de natuur. Ik loop vandaag dus niet door het nationaal park De Biesbosch maar ten noorden daarvan. Te allen tijde ligt het gebied klaar om de enorme stroom overtollig rivierwater op te vangen wanneer ons rivierstelsel overbelast dreigt te raken.

Direct na het verlaten van het veer word ik welkom geheten op de “Noordwaard” met een gekwetter- en gegakconcert, voortgebracht door de duizenden eenden, ganzen, zwanen en diverse steltlopers langs de slikkerige oevers van het water (zie video). Lopend door het graasgebied langs het water, samen met de stevig gehoornde runderen, voel ik mezelf erg klein en kwetsbaar. Gelukkig bevrijdt een klaphekje me uit deze situatie en wandel ik over een smalle kleikade naar het voormalige inmiddels compleet dichtgegroeide eilandje “Pannekoek”. Terwijl de boom- en rietgroei beslag probeert te leggen op de ondiepe waterplekken, neemt het water en de wind regelmatig revanche en laat aan de overgebleven vegetatie de effecten van de natuurkracht duidelijk zien. Natuur kan blijkbaar niet zonder cultuur want plots, kort na afgeleid kijkend naar parende zwanen (zie video), sta ik oog in oog met de “Landscape Art”.

Het is nog vroeg en een doordeweekse dag waardoor het er bij het Biesbosch Museum uitziet alsof alles nog gesloten is. Maar nee, door de vrijwilligers worden de vlaggen gehesen en heeft het personeel van het restaurant voor mij al verse koffie en iets lekkers in de vitrine klaar staan. Op het buitenterras geniet ik van mijn consumpties en het uitzicht op het museum dat grotendeels gecamoufleerd in het landschap verstopt ligt. Het museum is een modern gebouw dat energiezuinig is en verder uitgerust is met tal van ecologische snufjes.

Wat te doen met zo’n rustige situatie en mijn museumkaart op zak? Het museum echt bekijken gaat minstens een uur in beslag nemen en mijn tijdschema voor vandaag is redelijk strak gezien de sporadische busverbindingen aan het slot van mijn wandeldag. Conclusie: omkleden. Korte broek aan, trui uit en als Japanner op vakantie snel een paar foto’s maken en in tien minuten door het museum. Vervolgens naar buiten, de dijk weer op om de tocht voort te zetten. Via tientallen bruggen over smallere en bredere watergangen verbindt het wandel-/fietspad de locatie van het museum met de rand van de bebouwde kom van Werkendam.

Regelmatig word ik er aan herinnerd dat ik me in een stiltegebied bevind. Ik houd me strikt aan deze regel, maar de omgevingsgeluiden van de draaiende kleinschalige windmolens (zie video) en de langsvliegende paren gevogelte trekken zich niets aan van dit verzoek tot stilte.

Bij een pauze aan de rand van één van de bruggen met uitzicht op het landschap verleid ik mezelf tot een korte ronde “Wordfeud”. Op de grond naast me ligt een verzameling metalen letters die van oorsprong op de leuning van de brug behoren te zitten. De constructie is blijkbaar van dien aard dat dit ontwerp niet opgewassen is tegen de hier heersende natuurkrachten.

Eerst denk ik aan vandalisme, maar later blijkt dat er bijna niet één brug is waar de naam nog volledig aanwezig is. Ik kom tot de woorden “eender” en “raden” en bij gebrek aan tegenspelers en meer medeklinkers geef ik de strijd op, pak mijn rugzak en vertrek.

Na bijna 20 kilometer lopen kom ik bij het Steurgat, het water dat Werkendam met dit prachtige natuurgebied verbindt. Met 15 minuten winst ben ik op tijd voor de enige bus die hier nog langs komt om mij verder te brengen richting de overstapplaats van het OV richting eindbestemming voor vandaag.

De Noordwaard zit erop, de Oostwaard wacht op me, maar nu eerst naar Utrecht (klussen bij de kids) om morgen zuidwaarts te gaan, want zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.