Van ijsval tot Ballade (Biesboschpad deel 7)

Biesboschpad, traject A1, A2 en A3. 

De noordelijke route over het Eiland van Dordrecht is afgelopen woensdag met het doorkruisen van de historische stad Dordrecht cultureel gezien zeer de moeite waard geweest. De combinatie van bewaard cultureel erfgoed en de ontwikkelingen behorend bij deze nieuwe tijd maken deze stad voor veel inwoners en bezoekers tot een aantrekkelijke locatie.

Toch ben ik ook nieuwsgierig naar de zuidelijke helft van het Eiland van Dordrecht, daar waar de agrarische sector, recreatie en moeder natuur beslag gelegd hebben op het areaal. De samenstellers van de wandelgids van het Biesboschpad bieden voor wandelaars die van twee walletjes(dijken) willen eten zoals ik, de gelegenheid om naast traject 12, 13, 14 en 15 ook nog het alternatief te lopen langs traject A1, A2 en A3.

Ik heb voor vandaag het aanbod van vriend Bert om dit traject mee te lopen van harte aanvaard. Sportief gekleed, pet op en allebei voorzien van rugzak met proviand benutten we het gemak van de OV-kaart en staan om 10.15 uur opnieuw bij de in(uit)gang van de Kiltunnel. Nu niet alleen, maar samen.

We lopen in zuidelijke richting enkele kilometers langs de Dortsche Kil, met rechts de passerende binnenvaartschepen en links de “dozen” waarin diverse logistieke ondernemingen ervoor zorgen dat binnen 24 uur al onze internetbestellingen thuis voor de deur staan. Het lijkt erop dat deze lelijke inrichtingselementen als paddenstoelen uit de grond komen. Waar op mijn kaart nog akkers staan is nu het landschap bebouwd met nieuwe “dozen” en windmolens.

Wij volgen netjes ons pad, maar het lijkt erop dat de natuur en de mens toch hier en daar wel van het padje geraakt zijn. Het is vandaag de laatste dag van de wintertijd en wij lopen een groot deel van de dag in shirt met korte mouwen en korte broek. Thermometer loopt al snel op richting 18ºC en onze petjes beschermen onze schedel tegen “te” veel zonneschijn. Sommige passanten op de fiets zijn nog gehuld in hun winterjas en een enkeling zelfs met handschoenen aan. We raken als mens een beetje in de war. Waar zijn we aan toe eind maart? De verkeersborden waarschuwen ons in dit vroege voorjaar niet voor overstekende eenden met hun kroost, nee, we moeten uitkijken voor ijsval uit de windmolens.

Even later worden we verrast door de kleurrijke bloesems in de tuinen van de dijkwoningen. Hoe zit het ook al weer met die seizoenen? Eén ding is zeker, niets op dit moment doet ons denken aan de herfst, of toch, die “dozen” die als paddenstoelen uit de grond komen.

Bert, klassiek musicus, mijn wandelmaatje vandaag, leg ik de vraag voor of hij al lopend door de natuur een muziekstuk in gedachten heeft dat typisch bij deze dag past. Ik loop heel de dag te denken aan “woorden” die bij mijn beleving passen, Ik denk dat ik Bert beter kan vragen welke “noten” daarbij passen. Over deze vraag liet Bert geen gras groeien. Beethoven met zijn 6de en 5de symfonie, La Mer van Debussy, De Hebriden (ouverture) van Felix Mendelssohn, Tapiola van Jean Sibelius of de Alpensymfonie van Richard Strauss. Al deze composities hebben naar onze mening weinig betrekking op dit ingepolderde landschap en het aan de natuur en recreanten teruggegeven gebied. Misschien komen we in onze wirwar van seizoenbeleving nog het dichtst bij Antonio Vivaldi’s: De Vier Jaargetijden.

Het is immers de lente die afgelopen week meteorologisch is aangebroken en waarvan de signalen op velerlei terrein toch herkenbaar zijn. De vogels trekken in paren rond op zoek naar broedplaatsen, de eerste lammetjes hebben kennis gemaakt met hun nieuwe leven, de knoppen aan verschillende bomen staan op springen of verspreiden hun eerste stuifmeel.

We lopen door het bosgebied De Elzen, waar de wandel- en fietspaden netjes onderhouden zijn. Wandelaars, fietsers, trimmers, zonaanbidders, ze hebben dit stukje aangelegde natuur allemaal gevonden op deze vrije zaterdag. Met zicht op een schitterende bomenrij tegen de Zuiddijk aan, naderen we een kleine jachthaven gelegen tussen Het Zuidplaatje en De Tongplaat. Dit gebied vormt een onderdeel van de ecologische verbinding tussen het Dordtse en het Sliedrechtse deel van het Nationaal Park De Hollandse Biesbosch. Tijdens de lunch met uitzicht op de Nieuwe Merwede zijn onze goed gevulde broodtrommels leeg voor we er erg in hebben. Buitenlucht maakt hongerig!

Gedurende een afstand van vier kilometer banen we ons een weg tussen rietkragen, al dan niet geknotte wilgen en ander omgevallen kreupelhout. De strook is niet breder dan een paar honderd meter, maar we wanen ons in een ver afgelegen gebied.

Bij De Oosthaven beklimmen we de metalen constructie die zich voordoet als uitkijkpost. Na beklimming staan we op de Hevel. Aan de ene kant zien we de rivier de Merwede, aan de andere kant het natuur- recreatiegebied. De Hevel zorgt voor voldoende vers water vanuit de Merwede, hetgeen de waterkwaliteit en het waterpeilbeheer op het Eiland van Dordrecht ten goede komt. Voor meer info over deze plek, zie de foto’s en video.  

Na 18 kilometer gelopen te hebben naderen we het vroegere veerhuis aan De Kop van ’t Land. Een oversteek met het veer zou betekenen dat we nog eens 20 kilometer gaan tot Werkendam. Dat doen we maar niet. Die uitdaging ligt in het verschiet. Wat we wel doen is onszelf belonen voor de inspanning voor vandaag. We laten ons op het terras verwennen met een heerlijke Gerardus Dubbel. Aansluitend ervaren we de laatste 3 kilometer richting bus/trein met een licht gevoel in de benen, maar ze blijven ons trouw tot de bushalte in de buitenwijk van Dordrecht.

Later op de dag, in de avond, treffen Bert en ik elkaar opnieuw tijdens een concert van Euphonia in de aula van het OLV. De discussie welke compositie nu het best bij de afgelopen dag past, laten we verder in het midden. Bij het luisteren naar muziek geef je vaak zelf de betekenis en waarde aan wat je hoort. Vanavond doen Bert en ik dat vooral bij de compositie: “Ballade” van Alfred Reed. Eerbied voor de Franse school voor saxofoonspel is als basis genomen voor de compositie van dit stuk.

Laetitia speelt deze solo op haar altsaxofoon samen met haar harmonieorkest Euphonia. Première, maar zeker voor herhaling vatbaar. Zowel Bert als ik waarderen haar prestatie ieder vanuit onze eigen achtergrond, maar één ding is zeker, deze “Ballade” gaat in mijn herinnering mee als teken van deze lente!