Noorwegen 2018, Arbeid adelt, Rust roest.

Noorwegen 2018, Arbeid adelt, Rust roest.

De klus is geklaard! Ik heb vandaag het punt waar ik vorige week begon te graven opnieuw bereikt maar nu met het dichten van de bekabelde gleuf en het terug stampen van de tijdelijk verwijderde graspollen. Project is opgeleverd, Gemma en ik zijn uitermate tevreden. 
Rustend op een ligstoel onder de eikenboom lees ik bij een tropisch Scandinavische temperatuur van 30°C mijn mail, inclusief de spreuk van de dag. Kan geen toeval zijn. “Arbeid adelt” is de boodschap. Is dit mosterd na de maaltijd nu ik eindelijk de rust verkies boven arbeid? Of geldt dit ook voor een afgerond project. Even naar van Dale Groot Woordenboek! De vernoemde adelstand is overigens nergens terug te vinden in de Hage stamboom, maar de toelichting op de spreuk geeft wel moed. “ Van hard werken word je een beter mens”. Dat is mooi meegenomen op deze dag waarop ik de klus afsluit. Na een klein dutje tracteer ik mezelf op enige ontspanning in de buurt.
De tocht per auto gaat naar Hamar,  dé stad in deze regio. Aan het aldaar gevestigde Pelgrimssenter heb ik dierbare herinneringen sinds mijn bezoek in 2016 tijdens het lopen van het Olavspad. Tone en Wanja zijn daar de gastvrouwen voor alle bezoekende en passerende pelgrimgangers. Mijn komst leidt tot een stevige “klem” (hug) met het ontvangstcomité. Na het bijpraten, fotosessie en blik in de twee eenvoudige maar nette slaapzalen, vervolg ik mijn tijdelijke pelgrimsstappen richting de punt van de landtong van Hamar, de Domkirkeodden, waar zich de geconserveerde ruïne van de Domkathedraal bevindt. Deze kathedraal werd in de 12de eeuw gebouwd, maar er is sinds de verwoesting in de 16e eeuw door de Zweden niet veel meer van overgebleven dan enkele opstaande pilaren en bogen. Door een beschermde glas- en staalconstructie worden de resten van weleer bewaard voor de huidige en toekomstige generaties. Een geweldige oplossing waarmee oud en nieuw met elkaar verbonden worden. Regelmatig is de ruïne het decor voor concerten en tentoonstellingen. Ook nu tref ik het dat ik samen met enkele andere bezoekers word toegezongen door twee studenten van het conservatorium. Na dit prachtig galmende muzikale onthaal trek ik me terug in de parktuin om later richting Stange te treinen. De wandelschoenen die de afgelopen week een bouwvakkersfunctie hadden vragen om regulier gebruik. Ze willen stappen zetten. Daarom besluit ik om lopend vanaf station Stange naar mijn “thuis” te lopen. Een tochtje van 5 km in de brandende zon, zweet op het voorhoofd en met droge keel. Enige training is niet verkeerd in verband met de plannen voor komende week. Bij aankomst is het direct weer inpakken en wegwezen. Zwembroek aan, handdoek mee en op weg naar ons privé-strandje aan het Mjøsameer, het grootste meer van Noorwegen. Samen hebben we hier aan het water een territorium tot onze beschikking waar alle badgasten van de Nederlandse kust razend jaloers op zullen zijn.
Stoer rennen we het water in. De hoge temperatuur van de laatste tijd heeft alleen de bovenste 20 cm verwarmd. Ga je iets dieper onder water dan word je direct herinnerd aan de enorme lange en koude winter die ook dit meer in een soort vrieskist had veranderd. Het kippenvel trekt na het zwemmen al snel weg en de opgloeiende hoorncellen van de opperhuid geven het signaal af dat het hier in de avondzon van 19.00 uur nog goed toeven is. De picknicktas gaat open en de salade wordt geserveerd. Smullen van het uitzicht over het Mjøsameer en de biologische verantwoorde maaltijd. 
Eenmaal thuis nog een lekkere kop thee en daar hangt zoals gewoonlijk  een label met hoopgevende tekst aan. Vandaag: “Rest rust” oftewel “Rust roest”. Toch maar weer even naar van Dale Groot Woordenboek met als toelichting: “wanneer je niets doet, gaat je vermogen achteruit”. Ben ik blij dat ik na het graven en dichtgooien van die sleuf niet op het ligbed ben gaan liggen totdat de zon ondergaat!