Noorwegen 2018, Graven in het verleden en graven voor de toekomst

​Noorwegen 2018, Graven in het verleden en graven voor de toekomst.

Missies heeft de mensheid altijd gekend. Twee jaar geleden bezocht ik Noorwegen om pelgrimerend het spoor te volgen van de oude pelgrimsroute van Sint Olav. Deze route volgt 643 km het spoor tussen Oslo en Nivaros, het huidige Trondheim. Tijdens die missie dook ik regelmatig in de historie rondom deze Sint Olav die in 1164 heilig verklaard werd. Lopend langs het Olavspad krijg je hier het gevoeld dat de tijd stil heeft gestaan. Volop onaangetaste natuur, oude monumentale huizen, kerken, boerenopstallen, en zanderige of stenige paden en wegen. 

De missie van het eerste deel van mijn reis naar Noorwegen dit jaar staat weer in het teken van graven, maar dan totaal anders. Ik ga nu graven in de basis van het materiaal waaruit het landschap hier grotendeels is opgebouwd. Ik bevind me hier in de omgeving van Stange, ook wel de graanschuur van Noorwegen genoemd. Glooiend en soms zelfs bergachtig landschap  met gigantische agrarische bedrijven op een blijkbaar vruchtbare maar vooral ook stenige ondergrond. Deze ondergrond houdt mij deze week intensief aan de gang. 
Voor wat het wonen betreft gaat er hier in Stange een nieuw tijdperk aanbreken. De woningen die  afgelegen zo niet geïsoleerd in het landschap liggen, hebben in dit nieuwe digitale tijdperk moeite om via het www (worldwideweb) in verbinding te staan met alle andere locaties over de wereld verspreid. De postduif is ook hier inmiddels verleden tijd, maar internetten levert nog veel vertraging, storing en irritatie op. Dat gaat nu veranderen! De woningen gaan aangesloten worden op het glasvezelnetwerk. Via de openbare weg wordt de aanleg van de bekabeling geregeld tot aan de oprit van ieders woning. Jammer genoeg, maar eigenlijk ook weer gelukkig, staat de prachtige woning van Gemma 80 meter van de weg. Dat wordt dan zelf graven of tegen hoog Noors tarief laten aanleggen. Aangezien ik graag jaarlijks een bezoek breng aan Noorwegen en bij Gemma altijd welkom ben, heb ik aangeboden de graafwerkzaamheden op me te nemen. Over dit aanbod heeft Gemma niet lang nagedacht. Men zegt wel eens: “weet waar je aan begint”! Nou dat wist ik hier dus niet precies. Wat ik wel wist was dat de afstand 80 meter zal zijn en de sleuf 30 cm diep moet worden. Wat nog spannend werd was uit welk materiaal de ondergrond precies zal bestaan. Nou, wat losse aarde en verder vooral stenen, stenen en nog eens stenen. Met nieuw aangeschaft gereedschap ga ik aan de slag. Temperatuur voor deze week rond de 25°C. Niet te flauw voor Scandinavië. Na twee dagen graven komt de verrassende mededeling van de firma die de glasvezel verder aanlegt dat wij maar 40 meter in plaats van 80 meter zelf hoeven te graven en aanleggen. Een mooie meevaller! De klus nader inmiddels zijn voltooing. Na het graven, bekabelen en dichtstorten is dit pand op zijn toekomst voorbereid. Nu wachten op het moment dat de haarfijne glasvezel door onze aangelegde oranje holle kabel “geblazen” gaat worden. Het is een mooi overzichtelijke maar ook zware klus geweest. Een prima conditietraining voor het programma dat mijn tweede missie van deze Noorwegenreis gaat worden.
Fijne gedachte dat binnenkort ook vanuit deze woning in razende snelheid, gelijk aan de snelheid van het licht, informatie vanuit de hele wereld binnen gehaald kan worden. De wereld wordt kleiner en kleiner, maar toch heb ik hier nog steeds het gevoel ver van alles weg te zitten in een schone, ruime en rustgevende omgeving. 
De steencirkel uit de Vroege IJzertijd langs het Olavspad bestaande uit 12 grote natuursteen heeft inmiddels geschiedenis geschreven. Mijn 40 meter steenmassa in een rechte lijn teruggestort op de oranje glasvezelkabel, inmiddels weer afgedekt met gras of grind, zal geen duizenden bezoekers krijgen. Wel zullen de stenen en keien er getuige van kunnen zijn dat met de snelheid van het licht dagelijks veel informatie langs vliegt die de gehele wereldbevolking in een mum van tijd kan bereiken. 
Verleden en toekomst zijn zo weer één en graven blijven we doen!