Noorwegen 2018, De grootste beeldhouwer aller tijden.

Noorwegen 2018, De grootste beeldhouwer aller tijden.

Al een tijdje voor ik mijn gordijn open schuif lig ik rustig te luisteren naar het concert van de langs stromende beek die hier een klein hoogteverschil in het reliëf moet overbruggen. Zoekend tussen de blokken rots en steen van verschillende grootte, baant het bruisende water zich een weg naar lagere delen. Het constant doorstromende water blijft het oppervlak verder afschuren en polijsten. De natuur kent daarin geen pauze. Zelf besluit ik vandaag die rust wel te nemen door nog een dag hier rond deze hut te vertoeven. Hoofd en verdere lichaam voelt goed aan maar aangezien ik hier moet beslissen of mijn verdere route nog  een lus naar het westen maakt via de hutten Eidavatn en Nilsebu of niet, besluit ik nu die omweg niet te maken. Het is wel erg veel van het lichaam gevraagd als ik alle negen dagen een gelijke inspanning moeten leveren als die van de afgelopen drie dagen. Kortom, ik ga vanaf hier verder richting het zuiden, maar neem eerst een verlofdag op. 
Uitslapen, uitgebreid ontbijt, kaartstudie en lekker in het niet weg te denken zonnetje de blog bijwerken met een kopje koffie. Na een greep uit de proviantkast tracteer ik mezelf op een heerlijke tomatensoep. Zakje voor vier personen maar dat komt wel op. Ik besluit om vanuit de hut toch maar een klimmetje te maken naar een top waar ik heel de ochtend al naar  opkijk. Stel je voor dat de benen het klimmen en dalen zouden afleren. Zelf baan ik een route tussen alle struiken en stenen door richting de top op 1118 meter. Deze route heeft in ieder geval nog nooit iemand precies hetzelfde als ik nu gelopen. 
Het werk van de grootste beeldhouwer alle tijden, moeder natuur, is zo te zien nog niet afgewerkt. Gedurende de miljoenen jaren tijdens de ijstijden heeft zij met haar enorme pakket landijs grote gebieden bestaande uit gneisgesteente en graniet afgeschuurd en blootgelegd. Daarop liggen sinds het afsmelten van die gigantische ijsmassa verspreid door het gebied enorme zwerfkeien die nog enige afwerking verdienen. In mijn fantasie lijkt het op een baan waar de trollen onlangs een partij jeu de boules  gespeeld hebben. De winnaar kan ik op grond van de spreiding der “ballen” niet bepalen.
Tijdens mijn klim kraken de droge struiken en de veldjes korstmos onder mijn schoenen door de ongekende droogte die zij momenteel te verduren hebben. Het loopt stukken makkelijker dan wanneer het nat en drassig zou zijn. Ik bof want het weer kan hier op zijn tijd ontstellend slecht zijn. De Noordzee als directe westelijke buur is over het algemeen geen gunstig gezelschap als het om mooi weer gaat en zorgt vaak rijkelijk voor neerslag. Ik heb sinds mijn aankomst in Stavanger vorige week donderdag nog geen druppel regen gezien. Hoe lang ga ik dat nog zo volhouden?
Eenmaal op de top zittend wil ik een panoramafoto maken en zie tot mijn verbazing dat ik ineens weer bereik heb. Snel mijn blogs plaatsen  en het thuisfront laten weten dat ik het goed maak. Na enkele stappen afdalen wordt mijn contactwereldje al weer snel heel klein door het wegvallen van elk signaal op de iPhone. Ter compensatie is er beneden inmiddels een gezin uit Stavanger bij de hutten gearriveerd. Het zijn de eerst en tevens laatste mensen die ik vandaag ontmoet. Zij hebben hun intrek genomen in de andere hut aangezien daar een bench voor hun hond staat. DNT heeft overal aan gedacht. De familie brengt de liefde voor het bergleven al vroeg over op hun 10-jarige zoon die dapper ook alle rotsblokken tot aan hier heeft getrotseerd. Hij is dolgelukkig als hij in de proviantkast in mijn hut van zijn vader een tube Nugatti chocoladepasta mag meenemen. Ook hij gaat in de toekomst en waarschijnlijk veel langer dan wij nog veel genieten van alle kunstwerken van de grootste beeldhouwer aller tijden. Maar zelfs hij zal het eindresultaat van de beeldhouwer nooit mogen aanschouwen.