Noorwegen 2018, Rudolf kruist mijn pad.

4/7 Noorwegen 2018, Rudolf kruist mijn pad.

Laat ik er eens een vroegertje van maken. Om 06.00 uur sta ik op en probeer om tegen 07.30 uur te vertrekken. De rustdag van gisteren heeft goed gedaan. Lichaam en geest willen verder. De originele plannen heb ik gisteren al aangepast en vandaag staat mij een mooie parcours in zuidelijke richting te wachten met als einddoel de Litle Aurålenhut. Het is een pittige tocht met veel klimmen en dalen. Rondom mij overal meten en naarmate ik hoogte win neemt de schaarse begroeiing verder af. Mijn zicht bestaat voor zover ik kan kijken alleen uit die steeds weer terugkerende blauwe hemel, platen afgesleten graniet, losse rotsblokken, hier en daar een beek en de resterende sneeuwvelden die het eind van deze maand niet zullen halen. Niet alleen de afwezigheid van de mens, nou ja, beter gezegd de bergwandelaar verbaast me, ook het zichtbare dierenleven is niet rijk vertegenwoordigd. De nodige bergmuizen schieten weg. Schapen grazen er nog wel in de lagere delen rondom de hutten. In de wat vochtigere delen springen de kikkers nogal eens voor mijn voeten weg. Het zou toch jammer zijn om door die één wandelaar per dag vermoord te worden. Ik zou me doodschamen. En vogels, ja sorry ornithologen, mijn bergvogelkennis schiet hiertegen kort om de soorten te benoemen, komen tot op grote hoogte in spaarzame aantallen voor. 
Maar de grote verrassing komt vandaag. Plots zie ik in mijn ooghoek schuin boven mij in een langgerekt sneeuwveld een rendier lopen. Net als ik is ook hij helemaal alleen, ik met volle zak op mijn rug, hij met een flink vertakt gewei op zijn kop. We volgen een tegengestelde richting, ik zuidwaarts, hij zoekt het noorden op. Zal het Rudolf zijn, waarvan binnen enkele maanden alle reproducties in velerlei maten en vormen weer bij ons op de kerstmarkten liggen? Rudolf hoort hier thuis in zijn eigen territorium. Tijdens mijn eerdere ontmoeting met de spraakzame dame heb ik al begrepen dat in dit gebied van Ryfylke-Setesdal de meest zuidelijke groep wilde rendieren van Noorwegen voorkomt. Intensieve jacht en het houden van tamme rendieren ebben de hoeveelheid wilde rendieren in Noorwegen flink gereduceerd. Ik voel me vereerd Rudolf hier te mogen treffen. Hij steekt met zijn grijsbruine vacht mooi af tegen de witte achtergrond van het sneeuwveld. Rudolf is uitstekend aangepast aan het ruige bergklimaat. Ook nu zoekt hij de sneeuw op om zijn rustplaats te vinden. Zijn vacht blijkt driemaal zoveel dekharen per mm2 te hebben dan de andere hertensoorten. Deze uitzonderlijke warme weken staan vast niet op zijn verlanglijstje. 
Wat mij betreft mag het zomerse weer zo blijven en de vooruitzichten zijn er ook naar. Hier lopen als het nat en regenachtig is lijkt mij geen pretje. Veel rotsplaten zijn bedekt met mos en uitglijden is dan een groot risico. 
Wat is dit een fantastische dag. Hoogtepunt van de week zelfs. Als ik uiteindelijk op het hoogste punt van 1280 meter sta, heb ik het idee dat ik alle rotsen van de wereld om me heen zie. Bestaan er nog wel mensen of is dit een droom waarin ik als enige met Rudolf over gebleven ben. Een soort Rémy, maar dan met een rendier in plaats van met een aapje. Maar nee, ik word van mijn fantasie verlost als ik op de top plotseling weer bereik met de wereld heb op de iPhone. Eigenlijk ook wel fijn, zo kan ik melden aan thuis en mijn volgers dat ik het goed maak. Tijdens mijn 65ste verjaardag kreeg ik van Henk, één van mijn atletiekvrienden, een zakje rendierchips ter voorbereiding op mijn reis naar Noorwegen. Ik heb dat tot de dag van vandaag meegesleurd door de bergen. Eerst een rendier zien, dan proeven. Nieuwsgierig open ik de verpakking.   Het is gedroogd vlees in hele dunne plakjes met de kaasschaaf van de grote homp gesneden, gedroogd en vanuit Finland via Breda naar deze top gebracht. Zo te proeven biologisch verantwoord vlees!
Ik loop uiteindelijk nog een paar uur door voordat ik de hut Litle Aurådal bereik. Ook hier is vandaag niemand aanwezig en dat na een hele dag zonder menselijke tegenliggers. Dat wordt lekker slapen na de “red nose”, verbrand door het zonnetje, nog even goed in te smeten. Zal Rudolf ook zijn plekje voor de nacht in sneeuw weer hebben ingenomen?