Dromen van meer!

De eerste buitengeluiden die mij vandaag rond 7.30 uur uit mijn laatste droom halen, zijn de luid gakkende, langsvliegende ganzen op weg naar het park Valkenberg, waar zij zich jaarlijks verzamelen voor hun massale voortplanting. Aansluitend neemt onze vanzelf opstartende radio het verspreiden van decibellen over en komt er op Radio 1 een jongedame aan het woord die droomt van dat wat al weer een tijd geleden haar dagelijks werk was, nl. bezoekers amuseren in de Efteling. Als vaste medewerkster verlangt zij terug naar haar plekje bij het helpen instappen van de bezoekers bij het Carnaval Festival en bij de Droomvlucht of het zoals vroeger in goede banen leiden van de Ganzenfanfare onder de naam Pieck-Parade. Deze fanfare met de ganzen gakkend achter de tamboer was een unieke combinatie tussen mens, dier en muziek. Maar ja, de poorten van het pretpark blijven nog even gesloten en in dat Sprookjesbos valt momenteel niets te beleven. Medewerkers van de Efteling blijken uit hun droom geholpen te zijn door Staatsbosbeheer. Zij gaan hun medewerking verlenen aan de boswachters om de grote stroom bezoekers in de natuurgebieden in goede banen te leiden. En de ganzen hebben inmiddels hun eigen territorium in bezit genomen en waggelen niet langer voort achter de fluitende tamboer, maar sporen zelfstandig hun pad tussen de recreërende parkbezoekers met hun gettoblasters.

Ook ik heb zo mijn dromen, niet om naar de Efteling te mogen gaan, maar toch zeker om ook die unieke combinatie van mens, dier, landschap en muziek uit de natuur te beleven. De grootste droom is natuurlijk te horen dat de grenzen weer open gaan en o.a. Noorwegen mij weer toelaat, maar volgens de recentste mededelingen zal ik daar voorlopig slechts ronddwalen tijdens mijn nachtelijke uren.

Mijn oog valt vandaag op een gebied waar de natuurbeleving dicht bij huis ook kan aanzetten tot dromen en fantaseren. Geen Sprookjesbos maar de omgeving van de Krabbebossen. Niet op zoek naar de medewerkers van de Efteling maar wel naar rust en natuur. De bus brengt mij naar Zundert. Vandaar zet ik op mijn digitale kaart twintig wandelknooppunten op een rij en verplaats mij stap voor stap richting Breda. Zodra ik alle Van Gogh-combinaties zoals Van Gogh-Museum, Van Gogh-kerkje, Van Gogh-notarissen etc. achter me laat, presenteert de zon zich tussen de laaghangende wolken. Jas kan uit en ik volg mijn knooppuntaanwijzingen die grotendeels langs de Aa of Weerijs geplaatst staan. De natuur, het landschap vraagt om lente. Vogels zijn duidelijk elkaar het hof aan het maken, overal tweetallen die wat onwennig om elkaar heen draaien en potentiële mededingers op afstand houden. De knoppen van stuiken en bomen staan op open springen, het eerste stuifmeel dwarrelt al neer.

Geen winkels, geen terrassen, geen koffie-to-go, maar wel de altijd met eten en drinken rijkgevulde rugzak. Mijn standaard loopschema: 5 kilometer stappen, dan pauze, komt vandaag wel heel precies uit gezien de geplaatste facilitaire voorzieningen. Rondkijkend, genietend van mijn boterham en kopje thee, waan ik me met half gesloten ogen toch even in de Fata Morgana. Even in een sprookjesdroom van Duizend-en-een-nacht. Het water stroomt samen met mijn looprichting richting Breda. Wanneer ik mijn wandelschoenen aan de boom zal hangen, een vlot zal bouwen en me met de stroom mee laat drijven, kom ik uiteindelijk bij ons appartement voor de deur uit. De Aa of Weerijs en de Mark komen immers samen in Breda en stromen via de Bredase Singels, waar ons appartementencomplex aan ligt, noordwaarts richting het Markkanaal. Aangezien diverse stuwen en stroomversnellingen mijn vlottocht zullen belemmeren, besluit ik de vooraf uitgezette route te voet te blijven volgen.

Via de Krabbebossen wisselt het traject van waterrijk naar bosrijk en weer terug. Langs parende ganzen tot beschermende waarschuwingen voor reeën met kalfjes. Soms rustend op puur hout, dan weer verpozen op mozaïek met aandacht voor “love never ends”. De dromen blijven in mijn hoofd. Ook de elfjes dienen zich aan. Nu niet rond fladderend zoals in de Droomvlucht, maar het landschap brengt mij tot een elfjes-gedicht. Bekend om zijn eenvoudige opbouw van 11 woorden volgens de vastgestelde opbouw.

                                                                                                                       Zundert

                                                                                                                      Van Gogh

                                                                                                                    Aa of Weerijs

                                                                                                        Stappen dwalen in fantasie

                                                                                                                    Schilderachtig!

Het kerkdorp Effen droomt bij de grens van het dorp nog nostalgisch voort. Op het karrespoor ratelen nog de wielen op de kasseien terwijl met één Pk. de koeien richting weiland vervoerd worden. Op de achtergrond hoor ik totaal ander geluid dan de hoefslag op de stenen. Enkele honderden meters van mij vandaan duikt de Aa of Weerijs onder de A16 door. Het stromend water ben ik even kwijt, maar na 16 mooie kilometers gewandeld te hebben realiseer ik me dat boven mijn hoofd de snelwegverbinding ligt richting de grens. De grens waarvan wij allen dromen die binnenkort weer te mogen passeren op zoek naar meer!

Ronald

(Voor meer foto's zie bij foto's)