Al tien jaar kunnen wennen aan 68

12 mei 2021. Om 7.30 uur is het geen nieuwjaarvuurwerk, maar de wekker die voor mij het nieuwe levensjaar inluidt. 
De locatie  van ons huidige bed is totaal niet te vergelijken met de omgeving waar ik in 1953 op deze datum het eerste levenslicht mocht aanschouwen.

Voor zover toen mijn blauwe oogjes bij de geboorte al open waren, het was 4.20 uur v.m. in het BPM-hospitaal in Pladju, Sumatra, Indonesië, was er nog geen tropisch daglicht waar te nemen dat tussen de kraamkamergordijnen door mijn bedje bescheen. De dagen en nachten zijn in de tropen gedurende het gehele jaar door bijna van gelijke duur, 12 uur dag, 12 uur nacht. Gezien het tijdstip van geboorte vraag ik mezelf nog steeds af, nu ik al heel lang in Nederland leef, mijn verjaardag niet op 11 mei moet vieren. Er bestaat immers vijf uur tijdverschil tussen Sumatra en Nederland, dus toen ik geboren ben, was het hier in het vlakke Nederland nog 11 mei, maar dan tegen middernacht. Om verwarring te voorkomen beschouwen toch maar de 12e mei als dé dag. 

Hier in Breda lacht het zonnetje ons bij het openen van de gordijnen al toe. Ons balkon op nummer 68 nodigt wel uit tot het openen van de deuren. Nog wel te fris om daar te ontbijten en ook helaas nog niet de locatie om zoals voorgaande 10 jaren daar mijn verjaardag met meerdere mensen te vieren. We besluiten nummer 68 voor vandaag te verlaten en we gaan op pad voor een stevige wandeltocht in de meest noordoostelijke hoek van onze prachtige provincie Noord-Brabant. Als begunstigers van de vereniging “Brabants Landschap” zoeken wij voor de komende dagen “de natuur dichtbij huis” (zoals de slogan van het Brabants Landschap luidt).

Ons oog is gevallen op het gebied van Maas en Peel. Geheel corona-proof staat er voor vandaag een wandelroute van 16 km op het programma in de buurt van Grave.

Grave klinkt mij beter bekend in de oren van vroeger, nl. op de radio , a middags om 12.00 uur bij de meldingen van de waterstanden: “Grave, beneden de sluizen”. Na een uurtje meeschuiven in de verkeersstroom, rijden we de stilte van het groen ontluikende landschap tegemoet. In het ons totaal onbekende dorp Escharen stallen we de Polo voor een pauze van vijf uur. Wandelschoenen aan, rugzak op en kijken wat er met 68 jaar te voet te bereiken is. Als snel hebben we het gevoel dat we helemaal “weg” zijn. Dat er zoveel kleuren groen uit de schildersdoos van moeder natuur te combineren zijn? Grassen, struiken, bomen, opkomende gewassen. Ze zetten allen hun volle kracht en pracht in om ook dit jaar de mens als onderdeel van de natuur te verrassen. We lopen en genieten door een bijzonder afwisselend coulissenlandschap. Uitgestrekte onbespoten grasvelden hebben tussen hun basiskleur vanuit het “groene pallet”, een deken van variërend nog geel bloeiende paardenbloemen tot reeds massaal uitgebloeide witte pluizenbollen.

De blauwe hemel, soms onderbroken door sterk omlijnde schilderachtige wolken, is rijk voorzien van langsdwarrelende zaadpluizen van diverse oorsprong.  De natuur verplaatst ongestoord haar ingrediënten 24 uur per dag. Is het niet de wind, dan is het wel het water dat via kleine slootjes en beekjes zijn weg zoekt naar lager gelegen delen. Onze stappen gaan van wandelknooppunt naar wandelknooppunt. Vanuit huis, appartement nummer 68, beleef ik als “vers 68-jarige” via o.a. knooppunt 68 een gedenkwaardige verjaardag.

De “Brabants Landschap-bankjes” staan ook hier op uitgelezen plekjes met uitzicht op grasvelden, visvijvers of prachtige bomenlanen. Eén van de eeuwenoude bomenlanen brengt ons naar landgoed Tongelaar, met het kasteel dat in zijn huidige vorm dateert uit de 15e eeuw. Reeds in de 9de eeuw lag hier een vluchtburcht om de bevolking te beschermen tegen de Noormannen. De burcht lag op een natuurlijke opduiking ook wel “Tonge”  genoemd. “Laar” staat voor een open plek in het bos. Vandaar de naam Tongelaar! 

Op het terras binnen de muren van het kasteel, laten we ons op RIVM-gepaste wijze verwennen met een heerlijke kop soep en koffie. Na knooppunt 68 genieten we verder van deze afwisselende route. De knooppunten 61, 62, 63 en 64 leiden ons terug naar startpunt 66. De gebeurtenissen van de afgelopen jaren roepen we in ons geheugen op bij het passeren van mijn “levensjarenpaaltjes”.  Pensioenjaren van mij, al het uitgevoerde vrijwilligerswerk, komst van de drie kleinkinderen, aankoop van de woningen van onze kinderen, pensionering van Laetitia en alle inmiddels 10 fantastisch levensjaren in ons appartementencomplex Den Hertogh op nummer 68 komen langs. Vooral dankbaar voor de gezondheid die wij tot op de dag van vandaag mogen beleven, sluiten Laetitia en ik mijn verjaardag af met een overnachting in een klein familiehotel in Velp. Ik zou bijna vergeten dat ik vandaag 68 jaar ben geworden, want we krijgen voor deze nacht in het hotel de “bruidsuite” aangeboden. Ik, 68 jaar oud? Ach, je bent zo oud als je jezelf voelt en gedraagt. 

Thuis in onze appartemententoren, zijn er appartementen oplopend tot nummer 90. Misschien ligt er voor de toekomst de uitdaging om een wandelknooppuntenroute te vinden waar over 22 jaar een paaltje 90 opgezocht kan worden. Eerst daarvoor verhuizen naar nummer 90 is denk ik niet noodzakelijk. Tegen die tijd wandelend, eventueel met de rollator, de scootmobiel of op een nog anders wijze, of zelfs niet meer. 

Niemand zal het weten. We wachten hoopvol af. Deze natuurlijke 16 km tocht in ons eigen  Brabants Landschap hebben we toch maar mooi mogen beleven.

Tijdens deze tocht op mijn verjaardag staat de telefoon in de vliegtuigmodus. Initiatieven van jullie ter felicitatie heb ik dus “live” gemist maar alle berichten via Facebook, WhatsApp en de e-mail zijn zeker aangekomen. Ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor de lieve wensen die jullie mij voor de komende jaren hebben toegewenst. Dank!!

    ◦