Mijn NS-Keuzedag 1

Mijn NS-Keuzedag

“De mondiale ontwrichting naast het lokale verdriet”

Turen op de meerdaagse weersvoorspellingen bij Buienalarm en Yahoo brengt mij al enkele dagen in verwarring. Dan weer regen of sneeuw, mogelijk zelfs kans op een onweersbui, of toch krachtige wind vanuit zee of zelfs vorst en gladheid. Kortom, ik kan er geen peil op trekken, maar één ding is zeker, de zon laat zich in ieder geval de komende dagen even niet van zijn beste kant of zelfs helemaal niet zien. Ik sta voor de keuze, thuis blijven en wachten op betere tijden of een plan trekken om na lange tijd de stevige wandelschoenen opnieuw aan te doen en er voor een dag op uit te trekken. Een meerdaagse wandeltocht is geen optie, aangezien een warm onthaal bij Vrienden op de Fiets of in welk hotel dan ook, gezien de landelijke Covid-maatregelen momenteel niet tot de mogelijkheden behoort. Via Wandelnet, het startpunt voor wandelend Nederland, valt mijn oog op een veelzijdige NS-wandeling van 18 km rondom Bergen op Zoom. De belofte via de website is een wandeling door uitgestrekte bossen, landgoederen, langs heide, stuifzand en zelfs moeras. Een hoogtepunt is Fort de Roovere, onderdeel van de West-Brabantse Waterlinie. In het historische en bourgondische centrum van Bergen op Zoom zal ik volgens de beschrijving tijd te kort komen. Een mooie mix van natuur en cultuur. Ik vrees, nee ik weet wel zeker, dat dat bourgondische centrum niet helemaal tot haar recht gaat komen, maar die veelzijdige natuur trekt mij voldoende om er een dag alleen op uit te trekken.

Het belooft vandaag een dag te worden met laag hangende bewolking. Temperatuur rond de 7°C, weinig wind en zeer lichte neerslag. Om opnieuw, een dag vanuit thuis te ervaren als een opsomming via de media van alle maatschappelijke ontwrichting, geef ik geen kans. Ik ga gewoon de hele dag naar buiten. Al maanden lang lopen we vanuit huis dagelijks zo’n 5 à 7 km in onze directe woonomgeving, vandaag wil ik toch eens iets meer zien van ons land. De te lopen afstand, ruim 18 kilometer, weerhoudt aansluitende wandelpartners.

Om 10:40 uur passeer ik de toegangspoortjes van het Bredase NS-station richting perron 8. Het is al lang geleden dat ik gebruik gemaakt heb van mijn “gratis” NS-Keuzedagen. Het is nu eenmaal geen genot om verplicht met een mondkapje te reizen, maar het openbaar vervoer blijft voor dit soort trajecten toch mijn voorkeur hebben boven eigen vervoer. Het is zichtbaar rustig in de trein. Waarschijnlijk veel thuiswerkers en “grijs op reis” heeft vandaag gezien het matige weer en de lockdown met gesloten winkels, horeca en musea weinig op het programma staan.

Vanaf het station Bergen op Zoom volg ik de bekende LAW-routeaanduidingen met de rood-witte strepen. Ze doen mij herinneren aan mijn tocht “Ronald op de Grens” van 2005. Ik heb toen 84 dagen lang, dag in dag uit, deze LAW-kleuren gevolgd tijdens mijn 1893 kilometer lange solotocht langs de buitengrenzen van ons Nederland. Vandaag zijn trajecten van het Nederlands Kustpad (LAW 5-1) en het Floris V-pad (LAW 1-3) aan elkaar gekoppeld voor deze route in het buitengebied om Bergen op Zoom.

Tijdens de eerste 2 kilometer door de buitenwijken van de stad is noch het weer noch de uitstraling van de wijk bemoedigend. Bril wordt nat door de nevel en de wijk vertoont veel afbraak en hier en daar slecht verzorgde huizen. Voortuin na voortuin oogt meer een afzetmarkt voor de bestratingsbedrijven dan voor de hoveniers. Maar goed, ik ben op weg naar de rand van de stad waar het natuurschoon mij zal verwelkomen. Alle narigheid veroorzaakt door de mondiale ontwrichting ten gevolge van de Corona, probeer ik voor een dagje achter me te laten. Even geen getallen over besmetting, sterftes, rellen en alle meningsverschillen van 17 miljoen deskundigen. Na het passeren van het Bravis-ziekenhuis waar opnieuw een ambulance arriveert en de politie de ingang inspecteert op mogelijke ongewenste bezoekers, duik ik het groene bosgebied in. Kilometers lang kom ik geen mens tegen. Drie horecaondernemingen langs de route zijn hermetisch afgesloten en het is maar de vraag of ze ooit nog open gaan. Wat gun je ze een snel terugkeren van de oude tijden waarin “Jan en alleman” zich tijdens hun recreëren hier laat laven. Ik passeer in deze rustige omgeving het crematorium en de natuurbegraafplaats. Tijdens de geleidelijke klim richting het viaduct over de A58 valt mijn blik op de rand van de begraafplaats waar menig vers graf zichtbaar is. Zandbergjes voorzien van verse en vergane bloemen doen denken aan recent afscheid nemen van dierbaren. Bij één graf vindt momenteel de ceremonie plaats. Er staan naast de familieleden ook een 5-tal geüniformeerde politieagenten rond het graf. Een overleden collega, een corona-patiënt, een andere doodsoorzaak? Het doet me ineens denken aan alle risico’s die de politieagenten lopen tijden alle rellen die ineens aan de orde van de dag zijn. Even later passeer ik het “War Cemetery” waar alle witte in rechte lijnen geplaatste kruizen doen denken aan een tijd waarin er ook vele slachtoffers vielen, maar dan om  totaal andere redenen dan momenteel.

Mijn eerste pauze plan ik na het aantreffen van een legale plek voor graffitikunst. De werkelijke betonconstructie, vernoemd op het bord, kan ik nergens vinden maar de gedragsregels liegen er niet om. De Bergse Heide verrast mij met een zeer uitnodigende plek op hoogte om mijn lunch te nuttigen. De nodige landschapsarchitecten hebben zich hier mogen uitleven op een hedendaagse inrichting van de natuur. Op zomerse dagen kan je hier waarschijnlijk over de hoofden lopen maar nu ben ik de enige bezoeker.

Na 9 kilometer genietend lopen langs de bosrand en het voormalig Lage Heide gebied word ik aangesproken door een wandelende dame. Of ze iets mag vragen? Ja, waarom niet! Of ik ook een klein loslopend hondje ben tegen gekomen? Ze is haar hondje al even kwijt en hoopt dat iemand het beestje heeft gezien. Helaas moet ik haar teleurstellen maar ik krijg de boodschap mee dat als ik hem/haar alsnog aantref, of ik dan de politie wil bellen. Ze zijn op de hoogte! Mijn zoekopdracht voor de rest van de dag is duidelijk. Al spottend rondkijkend kom ik van alles tegen, loslopende paarden waar ik een moment geduld voor moet hebben, kangoeroes in de kleuren wit en bruin, roofvogels en een heks met mondkapje, maar haar hondje helaas niet. Wat schetst mijn verbazing, na 10 kilometer tref ik aan een boom langs de route een verwaterd pamflet aan met het opsporingsverzoek voor PUFI, het vermiste hondje. De aankondiging blijkt er al een tijdje te hangen, de datum van verdwijning is namelijk 09-08-2020. De vrouw, naar mijn idee zwaar aangedaan door het gemis, inmiddels al bijna 6 maanden, blijkt nog regelmatig in dit gebied te zoeken naar haar PUFI. Ik besluit mijn speurneus een nieuwe zoekopdracht te geven en dat is het verder genieten van dit stukje prachtig natuurgebied in beheer bij het Brabants Landschap. Sinds vorig jaar zijn wij lid geworden van deze organisatie en naast ons lidmaatschap van Natuurmonumenten dragen we hopelijk op deze manier ons steentje bij aan het behoud van de natuur. Niet iedereen gaat zo zorgzaam om met het milieu. Her en der tref ik zwerfafval aan langs de route. Zodra je in de buurt komt van een parkeerplaats, of in de directe omgeving daarvan, kom je van alles tegen, mondkapjes, plastic drankflesjes en lege bier- en Red Bullblikjes. Tijdens mijn tweede pauze, vanaf twee prachtig gelegen bankjes kom ik in gesprek met een langslopende vrijwilliger van het Brabants Landschap. Hij loopt zijn wekelijkse route door het gebied om de rotzooi op te ruimen die tijdens het weekend door de recreanten wordt achter gelaten. Er lopen de laatste maanden veel mensen in het bos die normaal gesproken hier nooit komen. Ze zijn het principe “de vervuiler ruimt zelf op” blijkbaar niet gewend. Geërgerd zijn gevoelens geuit te hebben, vervolgt hij zijn schoonmaakactie.

Het blijft bewolkt, zeer vochtig maar voor het gevoel droog. Mijn wandelpaden gaan langs de watergangen rondom Fort De Roovere. Langzaam, na 13 kilometer gelopen te hebben, buigt de route richting het zuiden af. Vocht in de lucht, water in de aangrenzende Groote Melanen en de Kleine Melanen, maar ook regelmatig op het te belopen pad. Na zo’n 14 kilometer kom ik opnieuw het lokale verdriet rondom PUFI tegen. Op verschillende bomen en palen hangt ook hier een pamflet met de vermissing van het ex-straathondje uit Roemenië (zie foto’s).

Eenmaal de bebouwde kom van Bergen op Zoom in lopend, constateer ik dat zich hier de betere wijken van de stad bevinden. Mooie parken, dure huizen en meer afzetmarkt voor de hoveniers. Het blijft rustig op straat. Na de heerlijke frisse tocht door het buitengebied word ik in het centrum van de stad opnieuw wakker geschud in de ontwrichte wereld van deze tijd. Surveillerende motorpolitie in de winkelstraten, winkeliers die hun panden dicht timmeren om mogelijke schade en plundering door relschoppers te voorkomen. De spaarzaam opengestelde essentiële middenstanders kijken argwanend naar elk groepje jongeren dat passeert maar hoopt tevens op enige klandizie. Ik sta weer met beide benen in de wereld van nu. Na 18 kilometer gelopen te hebben trakteer ik mezelf op een “koffie-to-go” voordat ik mijn “NS-Keuzedag” afrond met een half uurtje treinen richting Breda.

Wanneer zal de wereld en ons eigen land er weer uitzien zoals we dat graag willen en wanneer zal PUFI’s baasje beseffen dat het beestje inmiddels de eeuwige jachtvelden heeft bereikt? Verlangend kijk ik uit naar mijn volgende NS-Keuzedag.