De start is Kil, maar een zomers vervolg! (Biesboschpad deel 6)

Biesboschpad, traject 12, 13 en 14

Op de kleigrond van de Hoekse Waard hebben Laetitia en ik afgelopen zaterdag onder winderige omstandigheden onze voetafdruk achtergelaten. Het traject van het Biesboschpad vindt zijn vervolg aan de andere zijde van de Dortsche Kil. De Kiltunnel, de enige vaste verbinding tussen de Hoekse Waard en het vasteland, is via de tunnelbuis te belopen, maar ik besluit bij de oostelijke uitgang van de tunnel vandaag te starten.

Tijdens mijn inleidende nachtrust geeft de thermometer buiten op het balkon nog 0ºC aan. Tegen 09.00 uur, mijn vertrektijd richting station, voelt het lopend in de schaduw in slechts enkel mijn shirt nog kil aan. Stoer vermand reken ik er op dat het plaatselijke kippenvel snel plaats zal maken voor mogelijke zweetparels die later vandaag door de zon via mijn huid tevoorschijn zullen komen. Het wordt vandaag vooral een stedelijk parcours. Vanaf de Kiltunnel is er zowel een route van ongeveer 20 kilometer richting “Kop Van ’t Land” te bewandelen via de stad Dordrecht als via de zuidelijke variant door overwegend de natuur. Die laatste mogelijkheid bewaar ik voor a.s. zaterdag wanneer vriend Bert mij een dag gaat vergezellen.

Het is 10.15 uur. De Kiltunnel laat ik links liggen en met de zon in mijn rug, die inmiddels het slechts een shirt met korte mouwen dragen geheel toelaat, spoor ik stap voor stap richting de stedelijke horizon van de buitenwijken van Dordrecht. In tegenstelling tot afgelopen zaterdag ligt het water van de Dortsche Kil er rimpelloos bij zolang er geen langsvarend schip deze waterspiegel aan scherven vaart. Links van mij het water, rechts de weg, ertussen mijn wandelpad met toch helaas weer teveel zwerfafval. Gedeeltelijk aan de oever aangespoeld via het water, grotendeels spontaan achtergelaten door passanten te voet, op de fiets of vanuit de auto.

Afgelopen zaterdag was het opnieuw landelijke “clean-up day”. Ik haal mijn bijdrage daaraan vandaag in. Mijn plaatsvervangende schaamte voor alle vervuilers zet ik om in een positieve actie. De enige plastic zak die ik voor noodgevallen altijd in de rugzak heb zitten wordt bij deze gelegenheid ingezet als vuilniszak. Gedurende anderhalve kilometer (zie kaart) op het traject tussen het bedrijventerrein en de woonwijk Wieldrecht verzamel ik al het zwerfafval dat binnen mijn bereik van 2 meter links en rechts de berm vervuild heeft. Zie hier het schrikwekkende resultaat.

Een passerende Post-NL-bode stapt van zijn fiets af en gaat een gesprek met mij aan over de dramatische bermvervuiling waar hij zich ook dagelijks aan ergert. Gelukkig kan ik hem complimenteren, omdat ik zie dat zijn stuur vol hangt met postelastieken. Onze lokale postbode in Breda laat zijn elastieken als bewijs dat hij is langs geweest altijd probleemloos als souvenir op de grond achter.

Ik laat een opgeruimd stukje Dordrecht achter me en passeer het viaduct over de A16. De enorme stroom voertuigen raast in beide richtingen onder mij door terwijl mijn tempo van 5 km/uur waarschijnlijk meer rust en genoegen oplevert.

Ik nader via de woonwijken het oude centrum van de stad Dordrecht. De woonwijk Krispijn toont een straatbeeld waarbij ik me kan voorstellen dat daar tegen de namiddag in de voortuintjes, nou ja tegeltuintjes, veel mensen op hun tuinstoeltjes zitten en onder het genot van een cola of andere energydrink of bier het buurtgebeuren met elkaar delen.

Zo te zien, heeft in het kader van de vergroening van de stad, het NK-tegelwippen afgelopen week hier geen kampioen opgeleverd.

De zonovergoten ervaring van vandaag maakt het lastig mezelf te verbeelden hoe de situatie hier geweest moet zijn op die 18de november in 1421. Van de ene op de andere dag was Dordrecht zijn vruchtbare achterland kwijt. De golven klotsten tegen de stadsmuur aan. Dordrecht hield wel een spectaculaire ligging over aan de Sint-Elisabethsvloed. Aangezien de stad wel een eeuw lang aan alle kanten omgeven was door water werd het ook wel het Venetië van het noorden genoemd. Adam Willaerts (Engelsman), schilderde eind 16de eeuw een enorm schilderij dat een indruk geeft hoe rond die tijd de stad Dordrecht erbij lag. In een poging dit schilderij, dat hangt in het entree-trappenhuis van het Dordrechts Museum vast te leggen op foto, moet ik praten als Brugman bij de kassière van het museum. Met mijn museumkaart in de hand hoop ik even snel de foto te maken voor ik terug de zon in ga. Aangezien er de  tentoonstelling “In het licht van Cuyp” te zien is moet er een toeslag van € 7,50 betaald worden. Ik probeer uit te leggen dat ik nu alleen de foto in de hal wil maken en een andere keer terugkom bij minder mooi weer voor de tentoonstelling. Na de nodige “ja maar” mag ik toch 1 minuut naar binnen zonder toeslag te betalen. Vandaar deze foto.

De Schapekoppen, zoals de bewoners van Dordrecht volgens een sage uit de Middeleeuwen genoemd worden, hebben het mooie weer inmiddels ook ontdekt en de terrassen lopen vol. Ik blijf watertandend in gedachten aan die Sint-Elisabethsvloed denken en wring me tussen de gevulde glazen drank en kopjes koffie door richting de Grote Kerk. Daar hoop ik naar binnen te kunnen, om met de zon op de achtergrond, het gebrandschilderde raam te aanschouwen dat gewijd is aan de Sint-Elisabethsvloed. Het is een ontwerp van H. Veldhuis en in 1906 gemaakt door de Delftse glazenier Jan Schouten. Helaas, voor toeristische bezoekers geen toegang tot de kerk van november tot eind maart. Ik doe het daarom maar met een foto van internet.

De inhoud van mijn ruim gevulde broodtrommel nuttig ik vervolgens op een bank aan de Nieuwe Haven. Prachtig zicht op de monumentale gebouwen en de oude maar ook superluxe hedendaagse boten die in de haven liggen (zie video). Op het noordelijkste punt van de stad Dordrecht, daar waar de Oude Maas en de Beneden-Merwede elkaar treffen, pronkt de Groot Hoofdspoort. Hier nogmaals een verwijzing naar de geschiedenis van de stad. In natuursteen staat een tekst gebeiteld die ooit de toegangspoort “Spuipoort” sierde.

Geleidelijk verlaat ik het drukste deel van de stad in oostelijke richting en neem een schrijfpauze in de (moes)tuin van “Villa Augustus”, gelegen aan het Wantij. Een prachtige locatie met mooi verhaal. “Deze opname is gemaakt vanuit een vliegtuigje, het moet 1930 zijn geweest. De fotograaf zag onder zich een lappendeken van rivieren, haventjes en repen land. Hij keek naar een uitloper van de Biesbosch, aanschurkend tegen de stad. Op één strook land stond een watertoren, als een kasteel omringd door water.”

De watertoren langs het Wantij huilt niet meer. Nooit meer zal er water uit de lekzolder door de ronde ramen naar buiten stromen en langs de bakstenen gevels naar beneden sijpelen. Dankzij de verfrissende ideeën van natuurbeschermers en horecaondernemers ging de slopershamer aan de toren voorbij. Ze werd opgeknapt, verbouwd, gerestaureerd en begon aan een nieuw leven. De toren aan het Wantij is tegenwoordig onderdeel van een voor Nederlandse begrippen unieke locatie met restaurant, tuin, kassen en de watertoren als hotel. Aangezien de maand augustus in ons klimaat de rijkste oogstmaand van het jaar is, zou de naam “Villa Augustus” daar van afgeleid kunnen zijn. Ik neem nog een kijkje in de verse groentewinkel (zie video), koop toch maar een stukje worteltaart en loop voldaan mijn laatste 4 kilometer richting station Dordrecht Stadspolders.

De kilte van de vroege morgen ligt voor mijn gevoel al weer in het verre verleden. Het water dat ooit in 1421 in dit gebied zoveel teweeg gebracht heeft, toont zich vandaag langs de randen van de stad Dordrecht op een vriendelijke manier. De zon zet deze dag in maart als een nieuw record op de meteorologische kalender door boven de 20 ºC te stijgen. Mijn shirt met korte mouwen was ruim toereikend voor deze prachtige dag en wat de komende tijd betreft kijk ik uit naar een zomers vervolg!