“De molen draait niet met de wind die voorbij is” (Biesboschpad deel 5)

Biesboschpad, traject 10 en 11.

Eindelijk een dag waarop op voorhand in de agenda van ons allebei niets gepland staat! Dat klinkt misschien vreemd voor een echtpaar dat met pensioen is maar toch is het waar. Nou, dat duurt niet lang want bij het openen van de slaapkamergordijnen, het zien van de strak blauwe hemel en het aanhoren van het weerbericht is de dagbesteding al snel gekozen. File-loos gaan we op deze laatste dag van de winter op pad met onze Polo richting ’s Gravendeel.

De wind is niet voorbij en de moderne windmolen langs de snelweg draait wel. Dus, zoals de betekenis van titelspreuk van deze blog ook klinkt: ”je moet de gelegenheid pakken als die zich voordoet”. Daarom besluiten we met de voorspelling: heel de dag zon, temperatuur rond de 15ºC en stevige noordoosten windkracht 5 snel op pad te gaan. Laetitia is inmiddels ook nieuwsgierig geworden naar de “voetafdruk van de Elisabethsvloed”. We gaan vandaag samen het spoor verder volgen van enkele nieuwe trajecten van het Biesboschpad.

Buslijn 166 van Connexxion brengt ons naar Maasdam, de locatie waar mijn vorige traject eindigde. Vanaf de kerk en de warme bakker in het centrum van Maasdam zetten we onze eerste stappen langs de Boezemvliet richting Puttershoek. Wandelen met twee gebakjes in mijn hand blijkt niet echt handig. Het eerste bankje langs het Jaagpad, reeds na anderhalve kilometer lopen, is een prima plek voor koffie met iets lekkers. Eerder heeft  Eelse Bies de rust op deze plek ook ervaren en vervolgens zijn gedachten in woorden omgezet.

Met zicht op de vliet worden we herinnerd aan de tijden dat hier niemand op een bankje zat te genieten van de zon maar juist zwoegende paarden en zelfs mensen aan het “jagen” waren. Het jagen was het voorttrekken van de schepen over de Vliet bij ongunstige wind en tegenstroom. Die tegenwind is hier vandaag voor ons zeker krachtig aanwezig, maar de commerciële scheepvaart is ver te zoeken.

Tussen ons schelpenpad en de vliet staat om historische redenen geen hoge begroeiing, hetgeen nog verwijst naar de tijd dat het touw dat tussen trekkers en de boot zat, geen obstakels aan de waterkant duldde. Wie niet voortgetrokken werd aan een touw (op de bevroren Boezemvliet) tussen Maasdam en Puttershoek was Kees Verkerk. Geboren en getogen in bovengenoemde dorpen, verkoos hij in 1968 Grenoble in Frankrijk om daar op eigen kracht tijdens de Olympische Spelen goud te behalen op de 1500 meter.

In Puttershoek wijken wij even van de route af en lopen door tot aan de kerk en de dijk aan de Oude Maas. Vanaf de dijk hebben we een prachtig uitzicht over het water, de oude huisjes en de getuigenis van de locatie waar ooit de dijk gedicht is tijdens de overstromingen. Terug op de route duiken we via het Simonsdijkje de polder in.

Ho! Stop! Hoezo de molen draait niet en de wind is voorbij? Het is zaterdag, stevige noordoostenwind en de molen “De Lelie” laat zijn wieken stevig draaien en biedt “open huis”. De molenaar en zijn leerling-maatje van 14 jaar nemen alle tijd om ons te informeren en te tonen hoe de werkzame molen functioneert. Exterieur en interieur zijn nog perfect in de oude staat. Wel staan de wieken op de nominatie om in de komende jaren gerestaureerd te worden. We klimmen in de molen via een steile trap naar boven en de molenaar legt ons gepassioneerd op beeld en geluid uit hoe het hier in zijn werking gaat (zie video). Met een donatie voor de molen en een pak amandelmeel in mijn rugzak nemen we afscheid van het molenaars-duo.

Vanaf nu komen we tot aan ’s Gravendeel bijna geen mens meer tegen. We lunchen aan de waterkant met zicht op de Oude Maas en de nieuwbouw van Puttershoek. Gesterkt met onze zelfgebakken boterhammen van het meel uit onze eigen molen in Terheijden, duiken we het Hoeksewaard Zuiddiepbos in. De bomen lopen al flink uit en de nodige wilgen zijn geknot. Het is op de aangrenzende polder ook hier een walhalla voor de ganzen, reigers, eenden e.d.

Plots stuiten wij in het bos op een inrichtingselement dat we in eerste instantie niet kunnen duiden (zie foto). Wie het  weet mag reageren. De winnaar mag een dagje meelopen op het vervolgtraject van de route.

Door de zon op onze snuit en de stevige tegenwind past de huid van ons gezicht zich snel aan. Schraal maar licht gekleurd, dat is wat we zien als we elkaar in de ogen kijken. Tegen de tijd dat we het wandelpad langs de Oude Maas verlaten en richting de Gorsdijk naar het zuiden afzakken hebben we voor het eerst vandaag de wind in de rug, de wind mee. Nu letterlijk en figuurlijk. Vanaf het begin hebben we ondanks de krachtige wind het buitenzijn ervaren als een groot genot. We lopen tussen het bedrijventerrein van ’s Gravendeel en de Dortsche Kil richting het eindpunt van dit wandeltraject van vandaag. Het valt niet mee om als beloning voor onze inspanning een horeca-locatie te vinden. ’s Gravendeel is wel voorzien van vijf kerken maar voor een terrasje zullen we toch moeten afzakken naar het bourgondische zuiden aan de andere kant van het Hollands Diep.

Ondanks het bijna de hele dag letterlijk lopen “met de neus in de wind” ging het ons figuurlijk “voor de wind”. Geen gigantische afstand gelopen (10 km), maar wel opnieuw een waardevolle ervaring die bevestigt dat vermaak niet ver van huis zeer waardevol kan zijn. De lokale AH helpt ons voor vertrek nog aan de ingrediënten voor een gezonde avondmaaltijd want “Zonder wind kan de molen niet draaien” (zonder eten kan een mens niet werken).